සිකුරාදා දහවලේ කොටුවේ දෙවන හරස් වීදියේ රතු පල්ලිය ළඟ දුටුව දේ......

              එදා පිටකොටුව දෙවන හරස් වීදියට මා ගමන් කළේ මිතුරියකගේ මැහුම් කටයුතුවලට අවශ්‍ය වන රෙදි කිහිපයක් මිළදී ගැනීමටයි.ඒ වෙනකොට වෙලාව පෙරවරු 11.30ට පමණ වූ නිසා අපි රෙදිකඩ කිහිපයකට ම ගොස් අපට අවශ්‍ය වූ රෙදි වර්ගය සිතු මිලට ආසන්න මිලකට ලබාදීමට කැමති වූ කඩයකින් රෙදි තොග කිහිපයක් ඇණවුම් කොටඅවශ්‍ය වන මුදල් රැගෙන ඒමට බැංකුවට ගොස් අනතුරුව දිවා ආහාරයත් ගෙන ම රෙදි මිළදී ගැනීමට රෙදි කඩයට යන විට වෙලාව පස්වරු 1.30 පමණ විය. ඒ වෙලාවේ අප ඇස ගැටුණු දසුනෙන් අප තරමක් අන්ද මන්ද විය. එක් වරම රතු පල්ලිය දෙසින් එකම හිස් ගොඩක් මතු විය. ඒ සියලු දෙනාම එදා සිකුරාදා පල්ලියේ දේව මෙහෙයට සහභාගී වූ අය බව අපට වැටහිණි. මාවතම අතුරු සිදුරු නැතිව පිරී තිබුණේ මුස්ලිම්  පිරිසගෙන් ය. අප දෙදෙනා අයිනටම වී සිටියේද ඇවිද යාමට තබා අඩියක් තියාගන්නවත් ඉඩක් නොමැති වූ නිසාවෙනි. අපේ රටේ මෙච්චරට ම මුස්ලිම් ජනතාවක් සිටිනවා දැ'යි සිහි වී අපට තරු පෙනුණි. ඒ විතරක්ම නොවේ ඒ එන අතර මඟ අඩියෙන් අඩියට යාචකයන් ද සිටියේ ය. එයින් බහුතරයක් මුස්ලිම් අය වූහ. එක්වරම මාවත වසා ගනිමින් මතු වූයේ මුස්ලිම් අයගේ පිරිමි පාර්ශවයයි. කාන්තාවන් වූයේ නම් ඒ සිඟමන් යැදි අයයි. පිරිමි අයගෙන් විතරක් මෙහෙම මාවත පිරුණානම් කාන්තාවනුත් සිටියේනම් අපට විනාඩි 20ක් නොව පැය 2-3ක්වත් අයිනකට වී සිටිනට සිදුවන බව සිතුණි.

                ජාතිවාදී හැඟීම් තබා ගැනීම නුසුදුසු දෙයක් බව සැබෑය. එහෙත් සිංහලයාට ම තිබෙන රට ලංකාවයි. එහි වෙසෙන ජනතාවගෙන් සිංහලයා සුළු ජාතියක් වුණොත් සිදුවන්නේ කුමක්ද? සිකුරාදා වැනි දිනවල දවල් 12.00 වෙද්දී,වෙළ්ඳසැල්වලින් 8\7 පමණ වැසේ. මෙය සලකා බැලිය යුතු කරුණක් නොවේද? සිංහල පවුලක ළමයි එකා දෙන්නා වෙදිදි මුස්ලිම් පවුල්වල ළමයි දහ පහළොස් දෙනෙකි. තත්ත්වය මෙසේ නම් සිංයල ජනතාව මෙ තත්ත්වය වටහාගෙන අඩු තරමේ පවුලකට ළමයින් පස් හය දෙනෙක්වත් එක් කළගතයුතු නොවේද? නැතිනම් නුදුරේදි සිංහල ජාතියේ අවසානය සනිටුහන් කරන්නට සිදුවන්නේ තමනට කියා රටක්වත් නොමැතිව අනුන්ට පිදුව රටකය.